Wanneer Enne Niki start in de middelbare school hoopt ze haar pestverleden uit de lagere school achter zich te kunnen laten. Maar ook daar vlucht ze regelmatig naar de wc om op adem te komen van de scheldwoorden en dreigberichten. En het contact met de meest populaire meid van de school trekt het niet recht. Noch het verschrikkelijke haatbericht dat Enne zelf de wereld instuurt. 

Pesten aan bod brengen bij deze leeftijdsgroep is absoluut waardevol. Alle gedachten, gevoelens, reacties, en de complexe relaties onderling komen daarbij uitgebreid aan bod. Die zijn voor iedereen herkenbaar, in mindere of meerdere mate. De opbouw van het boek zorgt er bovendien voor dat ook niet-lezers er makkelijk doorvliegen: bijzonder korte hoofdstukjes, nog luchtiger door de illustraties en de berichtjes. De taal zou ook die van de doelgroep moeten zijn, mij komt dat wat geforceerd over en woorden als “daggoe” zijn me onbekend. Het contrast is ook groot met een 12-jarige die plots tegen een vriendin zegt: “Weet je, Kim, ik heb ook een trauma.”

De conversaties missen hier en daar ook wat samenhang, er wordt nogal eens van de hak op de tak gesprongen. De steeds terugkerende hints naar wat vorig jaar allemaal fout is gelopen, neigen te gaan irriteren. Dat de auteur gebruik maakt van een soort dagboekstukjes waarin de lezer rechtstreeks wordt aangesproken en het probleem op tafel gelegd, kan je enerzijds zien als een nuttige inkijk in Ennes hoofd, maar anderzijds evengoed als een zwaktebod. De titel hvj slaat op de boodschap waarmee Enne die stukjes en haar vader zijn berichten afsluit: hou van je. Daarnaast formuleert het eveneens de boodschap die de auteur wil meegeven: hou van jezelf.