Michelle Paver is gestart met een nieuwe avonturenreeks voor jonge lezers (vanaf tien jaar) met als hoofdpersonage de jonge geitenhoeder Hylas. ‘Tijd van goden en gevechten’ zo luidt de ondertitel van deze reeks die zich afspeelt in het bronzen tijdperk van de oude Egeïsche culturen. Hylas is afkomstig uit Lykonië, het huidige Lakonië, in het zuidwesten van Griekenland. Maar ook de Myceense en de Minoïsche culturen spelen een rol in dit verhaal.
Net zoals in Pavers graag gelezen reeks 'Torak en Wolf', is het hoofdpersonage een opgroeiende jongen die alleen in het leven staat. Hij heeft geen ouders meer, alleen nog zijn kleine zusje Issi en zijn hond Vort. Hylas en zijn zusje zijn ‘buitenstaanders’ die niet kunnen toetreden tot de dorpsgemeenschap en op geen enkele manier op bescherming kunnen rekenen. Dat die bescherming het verschil kan maken tussen leven en dood ondervindt Hylas aan den lijve. Hij wordt opgejaagd door een bende woeste krijgers, zijn hond wordt daarbij gedood en hij raakt zijn zusje kwijt. Hylas heeft er geen flauw idee van waarom er jacht op hem wordt gemaakt, maar zijn belagers zijn blijkbaar niet van plan om hem te laten ontkomen. Bovendien krijgt hij niet alleen af te rekenen met menselijke vijanden: in de wereld van Hylas wordt de mens gestuurd en bedreigd door allerlei goden en geesten.
Tijdens zijn eenzame vlucht, krijgt Hylas echter ook onverwachte medestanders. Hij sluit een bijzondere vriendschapsband met een dolfijn, die beschouwd wordt als een heilig dier. En dan is er ook nog Pirra, die net als Hylas op de vlucht is voor haar lot, maar die er als dochter van de hogepriesteres van Keftioe (Kreta) totaal geen benul van heeft hoe ze kan overleven in de wildernis zonder slaven die haar voortdurend bijstaan.
Paver weet zich bijzonder goed in te leven in haar personages en bekijkt de werkelijkheid afwisselend vanuit het standpunt van Hylas, Pirra en de dolfijn, die van Hylas de naam Geest heeft gekregen. Vooral wanneer de wereld wordt bekeken door de ogen van Geest levert dit verrassende en soms ook poëtische observaties op. Een voorbeeld: nadat Geest een hele tijd van zijn kudde werd gescheiden, volgt een onstuimige begroeting: "Ze hadden hun snuiten tegen elkaar gewreven, en hun flanken tegen borstvinnen. Toen hadden ze in snelle vaart door het Diepe Blauw gezwommen en gefloten totdat de Zee werd vervuld van dolfijnenblijdschap. De eenzaamheid was van hem af gespoeld en weggedreven als een vervelend stuk wier" (p. 278)
'Hylas en de roep van de dolfijn' is een spannend boek met behoorlijk wat vaart, maar het is meer dan een avonturenverhaal. Even belangrijk is de psychologische tekening van de personages. Hylas ervaart totale verlatenheid, verloren gegane vriendschap en de twijfel over wie dan wel nog te vertrouwen valt. Het resultaat is een meeslepend en ontroerend verhaal dat op het einde wel wordt afgerond maar waar duidelijk nog stof voor meer in zit.