Marina vertelt haar levenverhaal. Haar ouders waren nog maar zeventien en achttien jaar toen zij geboren werd. Ze hielden wel van haar maar toch wordt Marina opgevoed door haar grootouders. De levensomstandigheden zijn armoedig en zeker niet optimaal maar toch krijgt ze de onvoorwaardelijke liefde van haar grootouders. Soms wordt er wel eens geroepen maar de onderliggende goedheid van de grootouders blijft steeds voelbaar. Op school gaat het veel moeilijker voor Marina. Samen met het domste meisje van de klas wordt ze uitgesloten door haar klasgenootjes en ook door verschillende leerkrachten. Marina is helemaal niet dom maar er zijn weinig mensen die dit willen zien. Om te ontsnappen aan het alledaagse leven zoekt Marina haar toevlucht in verhalen en boeken.
Doordat het verhaal in de ikpersoon verteld wordt, komt het zeer realistisch over en voel je veel begrip voor het hoofdpersonage. De kinderlijke onbezorgdheid en naïviteit maken het boek ook echt geloofwaardig. De toon is sterk relativerend en vaak ook echt humoristisch. Marina plaatst zichzelf niet in een slachtofferrol waardoor haar eigen sterkte goed tot uiting kan komen.  Het verhaal is vlot geschreven en heel meeslepend. Door de problematiek en de schrijfstijl is het een aangrijpend boek doch zonder het thema extra zwaar op de hand te maken. De positieve noot aan het einde van het verhaal zorgt ervoor dat je met een goed gevoel het boek kan dichtklappen.