Saar heeft duidelijk een probleem: ze kan niet meer zo goed op het bord kijken, ze kan haar partituur niet zo goed meer lezen in de vioolles, en ze ziet een stinkdier voor een kat aan. Iedereen rond haar ziet wat er aan de hand is, alleen Saar zelf blijft ontkennen: “Ik hoef geen bril!”. De diagnose van de oogarts spreekt haar tegen, en Saar gaat met mama een montuur kiezen. Wanneer Saar enkele dagen later haar bril op de neus gezet krijgt, realiseert ze zich pas dat deze hard nodig was.
Het boekje is behoorlijk Amerikaans en wat ouderwets qua tekenstijl, de tekst is vrij summier. De didactische bedoeling staat duidelijk voorop. En toegegeven, het is wel één van de weinige, zo niet het enige, kleuterboek dat je erop voorbereidt om een bril te dragen. Met alle stappen keurig op een rij: de leestest (al klopt dit niet voor een kleuter), de oogmeting, het uitkiezen van een geschikt montuur, het herontdekken van de wereld wanneer Saar haar glazen met de juiste correctie voor zich heeft. Hoewel de illustrator geprobeerd heeft de nodige grapjes er in te verwerken, blijft de kwaliteit van dit boek steken op het niveau van het nuttige.