Dit boekje in mooi proza gaat over afscheid nemen en loslaten. Een ballon die wegvliegt als metafoor voor iemand die er plots niet meer is. Verdwenen zonder afscheid te nemen. Je ziet in dit prentenboek een jongetje doorheen nogal sombere en donkere natuur lopen. Aanvankelijk doolt hij wat rond tot hij plekjes vindt waar hij kan afscheid nemen. Wanneer plots een zacht licht en en een bootje op een mooie vijver het overnemen van de somberte, begint hij te voelen wat afscheid is en wat blijven is. Hij ziet de mooie foto's, verhalen en geschreven woorden die hen samenbrachten en al die herinneringen stellen hem gerust.

Dit is er een prentenboek met een verhaal van een grote gevoeligheid. Enerzijds zijn er de vele onbeantwoorde vragen die de tekst oproept over rouwen, maar ook de vele plaatsen waar hij samen speelde met zijn maatje roepen warme herinneringen op. Het zijn stuk voor stuk kapstokjes waar veel gevoelens aan opgehangen worden. Soms een beetje sentimenteel, maar toch duidelijk wat het doet met een kind dat plotseling alleen achterblijft.

Een verhaal waar je vele kanten mee uit kan om over afscheid en rouw te praten, in de klas of thuis, ware het niet dat de tekst nogal geforceerd en somber is en soms moeilijk te bevatten voor jonge kinderen.