Na de lovende kritiek over de twee voorgaande werken ‘Ik wou’ en ‘Ik denk’ verwachtte ik veel van deze nieuwe verzamelbundel van literair-filosofische portretten. De kaft en de stijlvolle grafische vormgeving intrigeerden me alvast. De samenwerking tussen Toon Tellegen en Ingrid Godon zit alvast goed. De kleurrijke teksten en treffende tekeningen passen bij elkaar en geven het boek iets mysterieus en verwonderlijks.

Er staan 41 gedachten en portretten in die allemaal iets met moeten te maken hebben. Ze zijn filosofisch getint en vaak ernstig, alleszins zetten ze je aan tot denken. Het boek opent met de krachtige woorden: “Ik moet niet denken dat gisteren alles anders was dan vandaag. Morgen moet ik dat maar denken, niet vandaag.” Soms is de taal somber en neerslachtig: “Ik moet ja zeggen tegen het leven ... Wat een verschrikkelijke opdracht! Ik wil helemaal geen ja zeggen tegen het leven.” Het deed wat met me, soms bleef ik verward achter.

Dat wil niet zeggen dat het geen goed boek is, integendeel. Enkel is het niet geschikt voor eender wie. Van jongeren vergt het de nodige maturiteit om gedachten te plaatsen en er niet weemoedig van te worden. Het boek biedt alleszins zingeving en diepgang, ook voor volwassenen. Het is een verzamelbundel die je niet in een ruk zal uitlezen, maar af en toe eens moet vastnemen. Je zal verwonderd zijn van de kracht van de gewikte woorden en de pracht van de illustraties.