Manuela Olten gebruikt zeer korte teksten en zeer sprekende tekeningen om een verhaal te vertellen. Net zoals in haar vorige boek 'Echte vrienden' zijn de prenten zeer expressief, humoristisch en gedurfd. Het hoofdpersonage vertelt hoe en waar hij zoal plast. Thuis mag hij niet staan, hij moet zitten. Spijtig, want staan is best stoer! En plassen is ook overal anders: in de winkel moet je betalen, bij de dokter maakt het toilet zichzelf schoon, in het warenhuis is het niet zo schoon en mag hij wel staan, in het zwembad gebeurt het soms, maar mag het niet, ... Als hij op een dag in het restaurant alleen naar het toilet gaat, ziet hij rare toiletjes (urinoirs). Ze hangen vrij hoog, maar wat moet dat moet. Zijn moeders wijze raad indachtig, legt hij genoeg papiertjes op de 'bril' en plast ... Eén dingetje is hij nog vergeten: zijn handen wassen! Humoristisch, ontwapenend en fijn getekend. Ik ben ervoor gewonnen.