Millie is dol op honden en elke morgen opnieuw herhaalt ze bij het ontbijt: “ik wil een hond”. Terwijl haar moeder geconcentreerd de krant zit te lezen, fantaseert Millie erop los welke hond haar mama zou zien zitten. Het lijkt hopeloos, het antwoord is telkens: NEE! Op school voelt ze zich uitgesloten omdat al haar vriendinnen een hond hebben. Ze hebben zelfs een hondenclub opgericht waar ze niet bij hoort. Dan komt de dag dat Millie een hond uit het asiel mag nemen. Uit de hele troep honden kiest ze een raar klein hondje en noemt het Prins. Het gekke is dat dribbelen achter een bal hem niet boeit, maar hij vindt het heerlijk als Millie voorleest. Ze ontdekt dat Prins echt bijzonder is.

Dit ontroerend verhaal is prachtig uitgewerkt. Het begint al bij de schutbladen: die zijn helemaal versierd met alle mogelijke honden. Ze kijken je aan met een typische hondenblik maar toch is iedere hond met een eigen karakter voorgesteld.

Kitty Crowther heeft een aparte kinderlijke tekenstijl, vol vrolijke kleuren en bijzonder expressief. Met enkele krachtige lijnen accentueert ze duidelijk wat er gevoelsmatig in het meisje omgaat. Tekst en illustraties vormen een prachtig geheel. Het decor is opvallend afwisselend, er wordt veel gevarieerd in compositie of perspectief, zodat de focus gericht is op Millies beleving. Ze werkt met contrasten en durft emoties sterk in de verf zetten, zowel in stijl als in kleur. Dit prentenboek drukt intens uit hoe het meisje haar emoties beleeft in haar verlangen naar die nieuwe vriend. Eerst hebben we de prachtige scenes thuis waarbij Millie haar moeder probeert te overtuigen. Niet alleen de illustraties zijn krachtig, maar ook de tekst sluit er bijzonder goed bij aan. Het is kunstig om met weinig woorden zo levendig de taferelen te schetsen. Je kijkt mee, je voelt mee hoe ze verlangt, hoe haar hele wereld draait om een hond. Ze maakt ook handig gebruik van kleurcontrasten om de juiste sfeer weer te geven. Zo slaat de stemming om en beleef je de trieste eenzaamheid wanneer het hondje zielig afdruipt en Millie naar Prins op zoek gaat. Bart Moeyaert heeft dit prentenboek perfect aangevoeld en met een precieze woordkeuze vertaald. De grappige speelsheid is het hele boek door voelbaar.

Een prentenboek waarbij je heerlijk over honden kunt dagdromen.