Voor Lauren zit het allemaal niet mee. Op school worden alle leraren helemaal gek van haar en wordt ze naar de schoolpsycholge Loes gestuurd. Er is echter één manier waarmee ze alle spanningen achter zich kan laten... "Ik liet koud water over mijn polsen stromen. Op dit soort momenten broeide de drang onder mijn huid. Ik wist dat één snee de spanning uit mijn lijf zou halen."
Om Lauren even weg te halen van school, wordt de eindstage als buddy van een ziekenhuispatiënt vervroegd ingelast. Ze komt terecht bij een negenjarige jongen, Casper, met leukemie. Het lijkt Lauren een grote 'kankerzooi' te zijn. Na een valse start begint het tussen Casper en Lauren goed te klikken en leert ze op de afdeling de bloedmooie, zieke Jasmijn kennen. Naast het ziekenhuis is er ook voetbal en haar nieuwe vriendje Sepp, die dolverliefd is op haar. Lauren weet het allemaal niet meer, waarom kan ze niet genieten van de intieme momenten met Sepp en stelt ze seksualiteit almaar uit? Waarom is er die aantrekkingskracht naar Jasmijn en kan ze haar niet uit haar hoofd zetten? Het wordt pas echt dramatisch als blijkt dat Casper stervende is en Lauren in een rollercoaster van emoties terechtkomt.

Het verhaal gebracht vanuit het standpunt van een pubermeisje is bijna levensecht. Het boek grijpt je bij de keel en neemt je mee in een wereld vol verwarrende emoties. Dat het hoofdpersonage regelmatig naar een mes grijpt om zichzelf te snijden als enige vluchtweg wordt begrijpbaar. Soms lijkt het dat het hoofdpersonage pas als laatste doorheeft wat er precies allemaal speelt en de lezer/buitenstaander hier al veel eerder zicht op heeft. Is dat in het echte leven echter ook niet vaak zo? De verschillende personages werden mooi uitgewerkt, zo lijkt vriendje Seppe sympathiek en heeft hij het oprecht goed voor met Lauren. Ook de rol van Loes, de schoolpyschologe, is bijzonder; een pluim voor de positieve beeldvorming van dit beroep. Je zou bijna hopen dat elk tienermeisje met problemen iemand zoals Loes tegenkomt. Dan is er ook nog de relatie met Casper, de doodzieke jongen waarbij Lauren voelt dat ze almaar meer betrokken geraakt. Het verhaal, opgedeeld in zes hoofdstukken, die telkens starten met een letter van de naam van Lauren, leest erg vlot. Auteur Maren Stoffels is hiermee niet aan haar proefstuk toe en schreef eerder al een lange lijst aan boeken voor tien- en elfjarigen.