De negentienjarige Ivelle leeft in een wereld waar de kleur van haar ogen laat zien hoe ze zich voelt. Groen is angst, oranje is blijdschap en rood is liefde. Pagdama is een virtueel land waar de namen van de steden overeenkomen met de verschillende kleuren, maar in een vreemde taal gezet (bijvoorbeeld Akhdar is Arabisch voor groen, Rua is Iers voor Rood, enz.). Omdat elke bewoner van Pagdama ten alle tijde moet laten zien – via de kleur van hun ogen – hoe zij/hij zich voelt, is het ten strengste verboden om gekleurde lenzen te dragen. Bij een bezoek aan een bar wordt Ivelle betrapt op het bezit van lenzen in haar handtas en een grote som geld. Ze is erin geluisd, en ze weet niet door wie! Ze wordt in een een soort gesloten instelling ondergebracht waar ze een heropvoedingstraject moet ondergaan

Deze urban fanrasy-roman sleept de lezer mee in een bizarre vreemde wereld waar Ivelle per ongeluk is in beland. Verplichte therapie en groepsgesprekken zijn aan de orde, contacten met medegevangenen zijn toegelaten met mondjesmaat. Alleen in de refter kunnen ze met elkaar praten en kennis maken. Ze leert er Arch kennen. Hij heeft iemand per ongeluk neergeschoten in een duel met een drug- en lenzendealer nadat zijn eigen broer vermoord is. Hijzelf is geraakt aan zijn ogen en bijna blind. Ivelle zit vol schuldgevoelens tegenover haar familie. Ze vreest o.a. dat ze nooit meer zal toegelaten worden aan de universiteit. Gaandeweg leert ze om te gaan met haar situatie en sluit ze vriendschap met Arch. Die vriendschap mondt uit in verliefdheid. Samen kunnen ze ontsnappen met medeweten van een bewaarder. De bewaarders dragen gekleurde brillen omdat ze geen gevoelens mogen laten zien via de ogen. Eénmaal in de buitenwereld zullen ze de de persoon zoeken die de broer van Arch doodde.

Dit verhaal leest als een thriller en de karakters van de personages zijn levendig en goed beschreven. Alleen is het wat aan de langgdradige kant; in het eerste deel komen wat teveel herhalingen voor, zoals de vele uitwijdingen van Ivelle over haar vroeger leven dat zo heerlijk was bij haar ouders en broer, en dat ze dit alles verbrod heeft door zich te laten meeslepen door een dwaze verliefdheid. Ook is het einde iets te eenvoudig afgewikkeld en gaat de spanning verloren omdat de  beschrijving van hun haar ontsnapping uit de instelling en de oplossing van de moord een peulschilletje wordt. Als lezer voel je je toch een beetje bedrogen.