De vader van Lou is gestorven door zelfdoding. Die kan niet bevatten wat er gebeurd is en voelt een scala van gevoelens die ze zelfs niet kan uiten. Lou is bang, boos en zeer verdrietig want alle mensen zijn helemaal anders nu. Ze voelt zich helemaal verloren.

Het is niet niks om een verhaal te maken voor kinderen die op deze manier geconfronteerd worden met het plots wegvallen ven één van hun ouders. Ik denk dat een heel moeilijke oefening is om door te dringen in de gevoelens van een kind dat helemaal niet verstaat dat van de ene op de andere dag iemand niet meer is en er nooit meer zal zijn. Om dat uit te leggen aan een kind van vijf die zo hield van haar papa die zo mooi gitaar kon spelen en heel lief was voor Lou is geen sinecure. Toch heeft de schrijfster samen met haar mama –die het boek ïllustreerde– een gevoelig boek gemaakt. De illustraties in zachte pastelkeuren en eenvoudige tekeningen geven de juiste sfeer weer bij deze inlevende tekst. De fasen van rouw waar moeder en kind doorheen gaan zijn goed weergegeven in dit verhaal. Ook bij de uitvaart van de papa van Lou wordt aandacht besteed aan de vrolijke en mooie momenten in zijn leven, maar zijn sombere gedachten hebben gemaakt dat hij liever niet meer leefde –ondanks de liefde van zijn familie. Het verhaal eindigt met het stemmige lied van Bram Vermeulen 'De Steen' , gezongen door zijn beste vriend Bob.

Het is naar mijn gevoel geen verhaal om in een klas voor te lezen maar als persoonlijke begeleiding wanneer het een kind overkomt en vooral als leidraad van leerkrachten en hulpverleners .Een heel sterk verhaal dat toch enige troost kan bieden in een diepe rouwperiode. 

De schrijfster die zelf haar vader aan zelfdoding heeft verloren toen ze klein was is niets uit de weg gegaan in dit verhaal. Zonder in sentiment of drama te vervallen heeft ze neergeschreven hoe stapje voor stapje een beetje klaarheid geschapen wordt als van vandaag op morgen de wereld van kinderen en ouders op z'n kop gezet wordt door zulk een gruwelijke gebeurtenis, en er alleen maar een afgrond gaapt. 

Het nawoord achteraan het boek is geschreven om mensen die kinderen begeleiden te ondersteunen, rekening houdend met de leeftijd van het kind. Afsluitend vind je twee adressen over Hulpverlening in Vlaanderen en Nederland.