Gabriel is drie en is gek op tikkertje spelen met … monsters! In een repetitief scenario spelen de bewoners in huis telkens voor monster. Hij vraagt aan het monster om hem te proberen pakken. En zoals eigen is aan een kleuter, is de beleving van spanning en fantasie heel nauw met elkaar verweven. Gabriel geeft duidelijk aan dat hij niet gepakt wilt worden. Hij zegt met nadruk: “Jij moet mij pakken. Dan ren ik weg en roep ik: NEEEEE!” Zijn fantasie is grenzeloos, want niet alleen de kat doet mee, maar ook de bloem in de pot wordt in zijn spel meegetrokken. Als monster mama aan de beurt is, pakt ze hem op en vindt ze dat hij zelf nu een gek monstertje is met een groen hoofd. Dit monstertje zal wel moe zijn, ze stopt hem in bed liefelijk in.

Het hele boekje is van top tot teen opgenomen in het verhaal. Op de voorste schutbladen staat iedereen die meedoet, hand in hand, en op de achterste schutbladen staan de monsters in precies dezelfde volgorde afgebeeld. Een mooie afsluiter waarbij de kleuter nog eens fier kan verklappen wie ze allemaal zijn. Dit prentenboek is één grote beleving van emoties tussen spanning en plezier. Gabriel weet dat achter het monster iemand zit die hij kent, maar toch is dit best spannend. Lucy Cousins verrast, amuseert en schept plezier in dit spel. Ze maakt er een mooi, geestig verhaal van met haar herkenbare kleurrijke illustraties, waarbij ze de figuren door de zwarte omlijsting extra op de voorgrond brengt. Een tikkeltje spijtig is dat Gabriel telkens met hetzelfde stereotiepe gezichtje en houding wegloopt. De opbouw van de spanning is goed uitgebalanceerd, de tekst is levendig en net goed. De monsters zijn creatief uitgebeeld, ze zijn plezierig en niet echt eng. De tekeningen stralen een vrolijke gezelligheid uit. Tekst en illustraties vormen een mooi expressief geheel. Een prentenboek dat tot de verbeelding van de kleuter spreekt.