In dit boek staan we stil bij verschillen en gelijkenissen tussen mensen en hoe ze dit beleven. Dit is best wel een gevoelig onderwerp en moeilijk om goed te doen. Ook dit boek slaagt hier niet helemaal in.
Een eerste thema is wonen. Er worden veel verschillende woningen aangehaald zowel in de tekst als op de tekening. Een gewoon rijhuis is er echter niet bij. Te voor de hand liggend? Daarna gaat het over wat mensen doen. Volgens de tekst slapen alle mensen ’s nachts en zijn ze alleen dan stil. Maar dan vergeten we natuurlijk de kinderen van wie de mama of papa ’s nachts gaat werken. Andere veralgemeningen die we kunnen lezen: mensen zijn kwaad als ze verliezen en triest als er iemand dood gaat. Het eerste is wat kort door de bocht en het tweede heeft nood aan enige nuance. Wanneer het daarna over fysieke verschillen en gelijkenissen tussen mensen gaat, worden mensen met een fysieke beperking vergeten. Enkel bij een religieuze afbeelding komt er trouwens iemand in een rolwagen voor. Een associatie die we in onze inclusieve samenleving in wording niet graag meer maken. Bovendien passen tekening en tekst niet steeds samen. Zo is de tekst over verschillen in klederdracht geïllustreerd met een afbeelding van carnaval. En de tekst over mensen die vanbinnen kunnen stuk gaan, wordt geïllustreerd door verschillende mensen op een brancard. Natuurlijk is het best moeilijk om gepaste tekeningen te maken. Wat teken je immers bij een stukje over karakter en temperament, over praten en luisteren, over geloven? Behoorlijk wat voorkennis is vereist om sommige illustraties te snappen. Die over geloof toont een processie waarin een Mariabeeld, een heilige koe, de Rode Halve Maan en Sinterklaas worden meegedragen. Wat hebben kinderen hieraan? De tekst is erg poëtisch geschreven maar biedt weinig houvast of uitleg. Voor vijfjarigen, zoals op de achterflap staat, zeker te hoog gegrepen.