Wanneer Job op een woensdagmiddag alleen thuiskomt, zit er een ontsnapte gevangene op zijn bed. De man belooft Job terug te keren naar de gevangenis wanneer de jongen zijn hond wil redden, die in een asiel ligt weg te kwijnen. Job, die al heel z’n leven verlangt naar een hond, ontfermt zich over Bommel. De band tussen beide wordt zo sterk, dat Job ziek wordt bij de gedachte Bommel ooit weer te moeten afstaan. Dat dit verhaal hoogst ongeloofwaardig is, met bv. een gevangene die gewoon tussen de bezoekers de gevangenis uit wandelt, tot daar. Knap geschreven kan dit nog altijd een aardig boek opleveren. Maar de relatie met Bommel is zo uitgesponnen, dat het langdradig wordt. Bovendien is een tweede verhaallijn, waarin Bommel en Job een Spaanse bende autodieven oprollen en hiervoor een medaille krijgen, al even ongeloofwaardig. En tenslotte is het geheel geschreven in een te gladde stijl, die niet blijft hangen.