In dit derde deel van de reeks rond het vrolijke biggetje Joey heeft onze hoofdrolspeler een heerlijke droom. In een veld vol bloeiende pioenrozen voelt Joey zich één van hen! Hij ziet zichzelf als een prachtige roze pioenroos op pootjes. Met een grote lach op zijn gezicht ontwaakt Joey. Deze lach maakt echter al snel plaats voor een traan als Joey in de spiegel kijkt. De vergelijking met de wondermooie roos is ver zoek. Gelukkig komt vriend vlinder net aangevlogen en gaan ze op ontdekking naar Joey's echte kleuren.

​Dromen zijn bedrog lijkt de insteek van dit verhaal, de volgende ochtend is niets wat het lijkt. Gelukkig bestaan er vrienden die je bijstaan, ook op een ochtend zoals deze. Vrienden die je vertellen wat je echte kleuren zijn. Vrienden zoals Vlinder die je opkrikken en je humeur doen opleven.
Bij de tekst in dit verhaal lijkt de moraal echter ver zoek en is de intentie soms nauwelijks te vatten. De overgangen van 'echte kleuren' (talenten) naar chocomelk en het parfum van moeder doen de wenkbrauwen fronsen en de rol van de fotograaf op het einde is me echt een raadsel. Jammer want doorgaan op iemands sterke kanten had een mooie verhaallijn kunnen opleveren. ​

De grove tekenstijl in pastelkleuren, die bij heel deze reeks hoort, is weinig verfijnd en kan mij allerminst bekoren. De vlinder lijkt eerder deel uit te maken van een nachtmerrie en ook de getekende pioenroos kan nauwelijks tippen aan de echte, opgebouwd uit meerder laagjes en ontelbare bloemblaadjes. ​Kortom, een boek om snel te vergeten.