Elke ouder die erover denkt om zijn of haar kind op voetbal te doen, zou verplicht dit boek moeten lezen. En elke brullende vader en gillende moeder die aan de zijlijn van het veld staat, zou het slot van dit verhaal moeten naspelen.

Nout wil niet op voetbal. Maar voor papa is voetbal het leukste wat er is. En dus gaat Nout op voetbal. Hij doet zijn uiterste best maar die mooie bloemen achter de doelpaal wil hij plukken voor mama. Als papa hem aanmaant de bal te pakken, pakt Nout de bal ... met zijn handen. Als Nout even later de bal met z'n handen moet ingooien, begrijpt hij er helemaal niets meer van. Eerst niet met z'n handen, dan wel. Na de rust hoopt Nout huiswaarts te mogen keren, maar daar denkt papa anders over. Want is voetbal niet geweldig? In de tweede helft krijgt Nout de bal te pakken en scoort ... in eigen doel. Als een echte ster glijdt Nout op z'n knieën met z'n shirt over zijn hoofd over het veld. Maar papa, papa is niet blij. Als de bal keihard tegen Nouts hoofd knalt en vervolgens met een vaart in het doel van de tegenstander schiet, dan is papa blij maar Nout niet. Hij houdt er namelijk een pijnlijke buil aan over. Papa besluit dat ze volgende week terugkomen. Maar daar denkt mama anders over. Zij zag en weet nu dat Nout voetballen niet fijn vindt en ze is papa's geschreeuw aan de zijlijn beu. Nout hoeft niet meer op voetbal. En papa, ja, papa, die gaat volgende week op papavoetbal. Nu staan Nout en mama papa aan te moedigen. En papa, hij merkt dat er tussen zeggen en doen een wereld van verschil ligt.

'Kaboutervoetbal' is een eenvoudig maar origineel verhaal met een duidelijke boodschap. De illustraties zijn hilarisch. Alleen Nout en zijn ouders zien eruit als kabouters, met rode pinnemuts en al, de andere spelers en de scheidsrechter zijn dieren in voetballersoutfit. Op het eerste zicht ogen de prenten vreemd en een beetje ouderwets maar de vele kleine details maken er pareltjes van. De geluidsnabootsingen zijn op een grappige en originele manier in de tekst en de illustraties opgenomen.

Kortom: Kaboutervoetbal is een prettige verrassing. En het werk van Caroline van Pelt hoop ik nog vaak te mogen zien.