Je kan het boek niet beter samenvatten dan op de kaft beschreven staat: een verhaal met in de hoofdrol een lief klein konijn, een bezorgde vader en moeder, een hongerige wolf en veel, héél veel kakaworstjes.

Het verhaal begint als een sprookje: ‘Er was eens ...’ Het is duidelijk dat wat moeder, vader, zus, wolf ... ook maar vragen aan lief klein konijntje, zijn antwoord steevast ‘kakaworstje’ is. Dat op zich vindt het jonge publiek al hilarisch: een ‘vies’ woord uit de mond van mama of papa horen, en het zelf ook mogen zeggen. Maar dan wordt het konijntje opgepeuzeld door de wolf en je kan al raden wat de wolf antwoordt als hij ’s avonds bij zijn vrouw thuiskomt ... Inderdaad: kakaworstje! Weer liggen de jonge luisteraars in een deuk. Wanneer lief klein konijntje gered wordt uit de buik van de wolf gebeurt er iets bijzonders. Wat? Dat moet je zelf maar ontdekken! Wat mij wel opviel, is dat het jonge publiek niet meteen mee is met het einde. Gelukkig zet de laatste pagina iedereen weer aan het lachen en al snel roept het publiek ‘Nog een keer!’.

Ik vind het een hilarisch en luidruchtig verhaal, dat vraagt om hevige kleuren zoals ze in het boek gebruikt zijn. Dat vind ik alvast een perfecte match. Het lettertype is kordaat, met dikke zwarte letters. Leuk is dat het woord ‘klein’ steeds kleiner gedrukt staat dan de andere woorden. Telkens staat de tekst links en de illustratie rechts. De achtergrondkleur van de tekst gaat ofwel goed samen met de kleuren van de illustratie, of staat er net mee in contrast.

Samengevat is het dus niet echt een boekje om voor het slapengaan voor te lezen, omdat de lachkriebels de slaap weleens zouden kunnen uitstellen. Wel is het een super grappig boek om op eender welk ander moment voor te lezen!