In Cassandra Clare's nieuwe reeks in de schaduwjagerswereld, lezen we na Ketting van goud deze Ketting van ijzer. Dat tweede deel van de De laatste uren-reeks pikt in waar het verhaal gestopt was: Cordelia staat op trouwen met James, haar grote liefde. Geen romantisch huwelijk zoals ze gehoopt had, maar een manier voor hen om de rust weer terug te brengen in de schaduwjagerskringen. Het samenleven is kil, maar aangenaam. Tegelijkertijd lopen verschillende verhalen verder: Cordelia staat op het punt om haar beste vriendin als parabatai te mogen kiezen, Lucie zoekt intussen naar een manier om Jesse opnieuw tot leven te wekken, en als klap op de vuurpijl wordt James geteisterd door visioenen van moorden – die ook echt blijken te gebeuren. Meer dan stof genoeg dus om zo'n 650 pagina's te vullen met liefdesperikelen, intriges en gevechten tegen demonen.

Dit tweede verhaal was even wennen om opnieuw in het verhaal te komen. De lang uitgesponnen overdenkingen en verzuchtingen van de personages verlopen voornamelijk in de gedachtenwereld, en van actie is weinig sprake. Zo blijf je zelfs tijdens de trouw van James en Cordelia, Cordelia's gedachten volgen, en blijft ze terugblikken, overpeinzen en twijfelen. De korte gesprekken die ze wel voert met de gasten, blijven bijzonder beperkt. Het is een type schrijven dat veel randinformatie meegeeft, dat voor mij gerust wat beperkter had gemogen, maar waar de romantische zielen onder ons ongetwijfeld van zullen smullen. Eens het verhaal dan wel op volle vaart vertrokken is, weet Clare's pakkende schrijfstijl je mee te sleuren in spannende gevechten en intriges binnen de schaduwjagerswereld. Je voelt in al haar boeken dat de schrijfster duidelijk weet waar ze heen wil, zodat je de verhaallijnen nooit uit het oog verliest. Op die manier weet ze ook met elk boek de schaduwjagerswereld nog meer vorm te geven, maar merk je weinig inconsistenties. Door haar uitleggende stijl, weten zelfs nieuwkomers in de reeks van de schaduwjagerswereld hun weg redelijk snel vinden. Ze bezondigt zich niet aan de overtuiging dat iedereen alles heeft gelezen en kent, dus wordt alles netjes herhaald – zonder de flow van het boek kwijt te spelen.

Ketting van Ijzer vertoont volgens mij wat symptomen waar de 'tweede-in-de-reeks'-boeken vaak mee sukkelen: de spanning is zo hoog opgelopen in het eerste boek, waardoor het tweede boek de personages tijd moet geven om te herstellen en zich te verhouden tot de afgelopen ontwikkelingen. Dat neemt vaak te veel tijd voor zij die de boeken niet meteen achter elkaar lezen en die rust al hebben kunnen weervinden. Die trage start werkt dan eerder vervelend dan dat-ie rust brengt. Toch slaagt Clare erin om dit rustpunt aan te grijpen voor liefdesontwikkelingen, iets wat een young adult-publiek sowieso weet appreciëren.