Pietsie is een eigenwijs meisje en ze kan gewoon niet stil zitten. Ze is hyperactief en ze doet alles op haar eigen manier; tegen de verwachting van iedereen in. Haar moeder, haar oma, haar lerares, de visite, ...iedereen zegt haar voortdurend wat ze in het vervolg beter zou laten (niet dit, niet dat, ...).
Op een dag bezoekt ze de dierentuin met haar klas. Aan de toegangspoort begint ze al "met dansen en springen, wiebelen en wiegelen, giechelen en gek doen". In de dierentuin haalt ze de ene frats na de andere uit met de dieren. De lerares wijst haar telkens terecht.
Juf Wielewaal drukt haar op het hart om nooit een tijger te kietelen. Pietsie vindt echter een veer. Ze raapt hem op en loopt ermee naar de kooi van de tijger. Ze wil wel eens weten wat er gebeurt als je een tijger kietelt. De tijger brult en slaat de slang, die op haar beurt... Op een grote uitklappagina zie je in één oogopslag het verloop van de kettingreactie van dier tot dier. Er heerst een complete chaos. Het is niet de oppasser maar Pietsie die alle dieren een halt toeroept. Ze belooft nooit meer een tijger te kietelen. Maar ondertussen denkt ze: "Ik wil wel eens willen weten wat er gebeurt als je een ijsbeer kietelt!" Ver van de rij brave kindertjes zie je Pietsie met een takje in de hand in de richting van de ijsberenkooi lopen...
Een lekker stout prentenboekverhaal over een meisje dat haar eigen gangetje gaat. Er zit vaart en ritme in de tekst, knap vertaald door Imme Dros. De illustraties passen er perfect bij; ze zijn zeer dynamisch en vol expressie. Zo kan je duidelijk zien dat de andere kinderen de door Pietsie gecreëerde chaos ook wel het einde vinden. Maar zij gaat toch altijd nog een stapje verder...