De twaalfjarige King draagt heel wat geheimen in zich. Dat zijn plots overleden broer Khalid is geïncarneerd in een drakenvlinder en hij elke dag naar hem op zoek gaat in de moerassen van Louisiana. Dat hij aan zijn beste vriend Sandy op diens coming out geantwoord heeft dat hij van zichzelf vermoedt ook homo te zijn. Dat Sandy mishandeld wordt door zijn vader. Dat hij Sandy helpt zich te verbergen wanneer hij van huis wegloopt.

Zijn geheimen jagen King angst aan. Want Sandy’s vader is de sheriff en weet hoe hij het iemand met een donkere kleur moeilijk kan maken. En Khalid heeft hem bezworen: “Zwarten kunnen niet gay zijn, King. De hele wereld haat ons al om onze kleur. Haat om zoiets kunnen we er niet bij hebben.” En zijn vader gaat hem zonder twijfel zeggen dat hij zijn zoon niet meer is. Gelukkig komt alles wel op zijn pootjes terecht.

Vanuit het ik-vertelstandpunt krijg je inzage hoe King worstelt met dit alles, maar tenslotte de boodschap van zijn vader krijgt: “Ik heb nog veel te leren. Maar ik leer het wel, omdat ik van je hou.” Dat het houden van veelvuldig uitgesproken wordt, ligt wellicht aan de Amerikaanse origine. De rouw in het gezin en hoe elk van de gezinsleden daarmee omgaan, is mooi uitgewerkt. En het optimistische einde stemt hoopvol na alle dramatische gebeurtenissen. Vreemd wel zijn de gesprekken die Khalid zogenaamd in zijn slaap met King gevoerd heeft en die King genoteerd heeft. Reflecties over het heelal die niet erg geloofwaardig overkomen als praten in je slaap en ook geen band hebben met de rest van het verhaal. Tot slot is het me een raadsel waarom de vertaler voor het onbestaande woord 'drakenvlinder' koos in plaats van libelle als vertaling voor dragonfly.