Net zoals het vorige boek “Klein Konijn niet verdwaald” heeft dit boek ook een prachtige canvascover met een titel in diepdruk, kleurrijke illustraties en een schattig, ondeugend hoofdpersonage. Het verhaal begint wanneer Mama Konijn een superbelangrijke brief schrijft naar Oma Konijn. Klein Konijn wil graag helpen door de brief op de bus te doen. Vol goede bedoelingen gaat hij op pad. Hij herhaalt zijn motto: “Ik heb een SUPER belangrijke brief. Ik mag NIET te laat komen.” Maar dan neemt hij een paar onhandige beslissingen, waardoor hij de bus mist, het adres op de brief besmeurd raakt en hij hem bijna kwijt raakt. Het lukt Klein Konijn uiteindelijk toch om op tijd tot aan de brievenbus te geraken. Want eind goed, al goed... Of toch niet?

De illustraties van John Bond zitten boordevol warme kleuren: roze, paars, oranje. Dit is mooi in contrast met Klein Konijn en Mama Konijn die zelf een zwart-wit lichaam hebben. Zo vallen ze goed op en weet je direct wie in de kijker staat. De tekeningen wisselen elkaar af qua vorm: paginagrote versies, close-ups of enkele sequenties na elkaar. Hierdoor kruip je mee in het hoofd van Klein Konijn. Er wordt ook gevarieerd tussen de lettertypes: als een personage iets zegt, dan staat de tekst bijna als een tekstballon dicht bij de spreker. De verteller krijgt dan weer een standaard letter à la Times New Roman. Lezers die houden van speelse lay-outs gaan dit zeker appreciëren.    

Een grappig voorleesboek met een verrassend einde.