Kleine Muis besluit op ontdekkingsreis te gaan, ook al raadt Konijn hem dat af: in het bos zijn immers grote, gevaarlijke dieren. Maar Kleine Muis is niet bang. De grote wolf, beer en eland gaat hij onverschrokken tegemoet. Hij vraagt hen om met hem te spelen, maar alle drie zeggen ze niets. Hun stilzwijgende reactie vormt een soort leidmotief dat kleine luisteraars houvast geeft in het verhaal en prettig voorspelbaar is. Uiteindelijk komt Kleine Muis bij een klein huisje. Daar kan de lezer samen met hem nieuwsgierig de deur openen. Wat daar op hem wacht draait de rollen en ook het verhaal om: kleine muis holt terug naar huis, langs de eland, de beer en de wolf. Het slot geeft de kleine luisteraars iets om over na te denken. Vooral daarin schuilt de kracht van Horacek: met heel eenvoudige middelen prikkelt hij lezers en kijkers om het verhaal verder te zetten of te becommentariëren.

Niet alleen de verhaallijn betrekt de lezer of luisteraar intens bij het verhaal, maar ook de manier waarop elke ontmoeting wordt voorbereid. Je krijgt telkens al iets van het grote dier te zien, voordat het genoemd wordt. Op de volgende bladzijde wordt de spanning extra beklemtoond door de naam van het dier in hoofdletters te zetten en een versterker toe te voegen: ‘Een enorme, gevaarlijke beer.’

De vormgeving van het boek verdient alle lof. De schitterende kleuren komen ten volle tot hun recht op het glanzende papier. De collagetechniek en de contrasterende kleuren zorgen voor een soort 3D-effect. En van de oranje en geel gestreepte handen, voeten en staart van Kleine Muis word je vanzelf vrolijk. Wat een heerlijk, kleurrijk boek voor avontuurlijke peuters en kleuters.