De dood klopt aan de deur van het huis van kleine Pieter. Zijn vader roept hem nog toe dat hij de deur dicht moet doen, maar daar is het duidelijk te laat voor. De dood neemt kleine Pieter mee en niemand kan er nog iets aan doen. Met liedjes, verhalen en bloemen wordt afscheid genomen van kleine Pieter. De dood wordt ter verantwoording geroepen maar die lijkt het zelf allemaal niet meer goed te weten.
Een verhaal, vooral in beelden, over doodgaan en afscheid nemen, over het onbegrip dat je voelt wanneer kleine kinderen plots zomaar uit hun gezin weggerukt worden.
De tekst is sober, maar in zijn soberheid zeer sprekend. De onmacht van degenen die achterblijven, komt zeer duidelijk tot uiting. Enerzijds proberen ze afscheid te nemen, anderzijds willen ze hun kleine broertje zo graag terug.
De illustraties bestaan hoofdzakelijk uit tinten van zwart en wit met af en toe een rood(achtig) accent. Dit doorbreekt duidelijk het zwarte en rauwe van de dood. De tekeningen doen stripachtig aan en zijn zeer gedetailleerd. Het zijn hele mooie, indringende en sprekende illustraties. Samen met de tekst vormen ze een rijk geheel. Je hebt soms het gevoel dat de woorden meer zeggen dan de tekeningen, maar terzelfdertijd zeggen de tekeningen meer dan de woorden.
Zelfs voor de leeftijdsgroep van tienjarigen vind ik het een (te) donker en luguber boek. Kan je dit geven aan een kind dat een broertje of zusje verloren heeft? Voor jongeren en volwassenen vind ik het echter een zeer mooi en ingetogen boek over een moeilijk thema.