Kleine stemmen

Zoals wel vaker bij dichtbundels valt ook hier eerst de fijne vormgeving op: een mooie combinatie van oceaanblauw, limegroen en wit, een relevant spel van lettertypes, een mooie afwisseling met negatieve teksten in deze kleurachtergronden. Vervolgens ga je proeven, eerst van de voorzichtige illustraties van André Sollie, niet bedoeld om de aandacht te trekken, wel om de woorden te illustreren. Want de woorden, daar gaat het natuurlijk om. En dat Gil vander Heyden daarmee overweg kan, weten we al langer. Lang niet elk gedicht kan mij bekoren, maar een aantal beschrijvingen, of beter suggesties van heel alledaagse dingen raken je wel, zoals het mooie recept voor een liefdesgedicht dat begint met “Dief van je lief een vleugje adem”. De auteur weet niet alleen met de betekenis van de woorden, maar ook met de klankkleur ervan een ervaring te scheppen, zodat je bv. de wind kan voelen in het gelijknamige gedicht: “met wat rammelt, wat hotst en botst, klettert en raast, giert en snokt, blaast, hijgt en smekt, …”