De populaire, knappe, verstandige Valentijn en de sociaal minder handige Benjamin zijn broers. Benjamin wil worden zoals zijn oudere broer. Valentijn is nochtans niet zo zelfzeker als hij overkomt. In de loop van het verhaal wordt dit ook voor Benjamin langzaamaan duidelijk. Beide broers zijn op zoek naar hun identiteit, naar waar ze goed in zijn, naar wat ze leuk vinden. Benjamin neemt net zoals zijn broer deel aan de paasmusical op school. Valentijn krijgt de rol van Jezus toegewezen en broer Benjamin speelt Judas. De musical staat symbool voor de gespannen relatie tussen de broers. Benjamin blijkt, zoals te verwachten, echt goed te zijn in zingen en acteren. Dit is erg moeilijk voor zijn broer Valentijn. Daarna volgen de gebeurtenissen, de ene al dramatischer dan de andere, mekaar snel op. Zonder al te veel uitleg. Het verhaal heeft vaart en leest vlot. Jammer dat ook bij de gevoelens van de personages niet lang wordt stilgestaan.  

Hoewel de titel van het boek anders doet vermoeden, wordt het verhaal verteld vanuit het perspectief van Benjamin. Dit personage roept weinig sympathie op. Benjamin kijkt ontzettend op naar zijn grote broer, maar deze bewondering komt akelig over. Benjamin imiteert zijn broer tot in het absurde. Zo eet hij bijvoorbeeld watermeloen omdat Valentijn dat doet, terwijl hij dat zelf echt niet lust. Benjamins overdreven pogingen leiden tot pijnlijke situaties. Er is niemand die hem stopt, die hem in bescherming neemt of hierover met hem in gesprek gaat. Op school wordt hij gepest en uitgelachen. Hij reageert hier gelaten op. Leraren grijpen niet in. Kortom, Benjamin is een eenzame jongen. Ook thuis is er weinig liefde. Broer Valentijn, zus Nicolien en mama en papa zijn evenmin warme personages. Dit maakt het niet makkelijk om mee te leven met deze personages. Zullen jongeren, die zelf op zoek naar hun identiteit en die het moeilijk hebben, zich met deze personages kunnen identificeren? Zullen ze in het boek vinden wat ze nodig hebben?