Het derde en laatste deel van deze trilogie van Cassandra Clare start direct na het overlijden van een lid van de familie Blackthorn op het einde van het tweede deel. Clare geeft weer hoe de Blackthorns hier elk op hun eigen manier mee proberen om te gaan: hoe deze gebeurtenis hen versterkt of doet twijfelen, wat ze in vraag stellen en hoe ze verder gaan met hun leven. Naast dit persoonlijke verlies staat de wereld namelijk niet stil. Het verderf verspreidt zich steeds verder vanuit Elf naar de wereld van de Schaduwjagers. De Heksenmeesters worden steeds zieker en het Cohort wint steeds meer aanhangers. Zij willen een zuivere wereld. Geen verbintenis meer met andere rassen, maar enkel pure Schaduwjagers die heersen over de anderen.

Opnieuw een goed geschreven boek waarin verschillende verhaallijnen zich heel mooi los van elkaar ontwikkelen, elk hun bijdrage leverend aan de rode draad. De verhaallijnen komen op verschillende momenten terug samen. Hierdoor blijf je betrokken bij alle personages in het verhaal. En dat zijn er nogal wat.

En hier kan dan ook een puntje van kritiek aan gekoppeld worden. Door het grote aantal personages, en de complexiteit van de wereld, is dit boek moeilijk los te lezen van de eerste twee delen. Je hebt echt wel een basiskennis nodig over deze fictieve wereld en hun bewoners. Anders verdwaal je in de verschillende personages en rassen waar Clare mee speelt. Hiernaast is ook dit volume opnieuw een klepper van bijna 900 bladzijden. Dit vraagt zeker om een geoefende en gemotiveerde lezer.

Op het einde van het boek wordt een opener gemaakt naar een nieuw vervolg. Dit maakt het enerzijds leuk voor liefhebbers – het is nog niet gedaan. Maar het geeft ook een gemengd gevoel, je kan dit verhaal precies niet helemaal afsluiten of er begint weer een nieuw verhaal.