Muis, Stoffel schildpad en Konijn gaan naar huis langs de enge, kronkelige kreek. Volgens het bedachtzame Konijn zouden daar wel eens krokodillen kunnen wonen. Onoplettende Muis gelooft er niks van, neemt het voortouw en ratelt erop los. Stoffel schildpad weet niet eens wat een krokodil is, maar zorgt daardoor wel voor de humoristische noot.
Muis probeert Stoffel uit te leggen hoe een krokodil eruit ziet. Stoffel herkent onderweg gelijkaardige dingen en haas lijkt door te hebben dat zwijgen best wel eens goud zou kunnen zijn.
Natuurlijk is het voor de lezer al snel duidelijk dat het trio langs een heleboel krokodillen wandelt.  Enkel Konijn lijkt dit echter door te hebben. Stoffel heeft het als tweede door en muis begrijpt pas in de bek van een krokodil dat ze opgegeten worden. Of Muis zijn les heeft geleerd blijft de vraag in dit boek met open einde? Of zou er zomaar een vervolg met tijgers op dit prentenboek komen?

We zagen al wel eerder prentenboeken verschijnen met een dergelijke verhaallijn, maar de humor tussen de drie wandelaars zorgt toch voor dat extraatje.
Mini-tongbrekers als “de enge, kronkelige kreek”, “hobbelige, bobbelige brug” en “slingerende, slappe takken” krijg je er gratis en voor niks bij. Dat ze geregeld herhaald worden, zal af en toe ook wel voor een glimlach zorgen.
Minpuntje vind ik wel de afwisseling tussen gewone tekst en de tekstballonnen. Dit lijkt me niet altijd te kloppen. Aangezien er voor tekstballonnen gekozen werd, had ik graag alle gesproken tekst daarin gezien. De gewone tekst zou dan als verteltekst of als extra beschrijving kunnen dienen.
De illustraties zelf beslaan steeds volledige, dubbele pagina’s. Ze zijn aangenaam om naar te kijken en eerder rustig van aard. De details trekken zich door tot en met de binnenkanten van de kaft.

Een leuk prentenboek waar oplettende kleuters die van wat humor houden, zeker blij mee zullen zijn.