Elle McNicoll is hiermee toe aan haar tweede boek. Dat merk je meteen, dit boek is meer matuur dan haar debuut. Het bevat minder expliciete verwijzingen naar autisme, terwijl neurodiversiteit toch een grote rol in dit verhaal speelt. Dit boek is gericht op al wat oudere lezers (13-15 jaar) en dat merk je. De lezer wordt minder betutteld.

Het boek lijkt op het eerste zicht een morele slag tussen mensen die alles op alles willen zetten om verdriet te vermijden en mensen die vinden dat emoties tot het leven behoren. Het is namelijk zo dat de firma Pomegranate technologie kan inzetten om een hologram te maken van een overleden dierbaar persoon. Of van beroemdheden. Of ... de mogelijkheden lijken eindeloos. Maar is dat wel waar we als mensheid naartoe willen. Of hoort verdriet, gemis, en afstand bij het leven?

Het boek laat ons nadenken in welke mate we vinden dat we als mens voor God mogen spelen. Het geeft ons een inzicht in mensen die anders zijn en hun omgeving. De autistische Cora en ADHD’er Adrien raken bevriend, maar verschillen van mening over de activiteiten die de vader van Adrien in Pomegranate onderneemt. Hun vriendschap is echter op meer gebaseerd dan die discussie en is fantastisch om in mee te leven. Het is dan ook een ramp wanneer Adrien in coma terecht komt.

McNicolls sterkte blijft dat het autisme van Cora helemaal doorleefd is. Als own-voice auteur weet ze uit eigen ervaring wat autisme is. Ze slaagt er daardoor ook in om heel goed met de lezers mee te geven dat iedereen mag zijn wie hij/zij/hen is. Meerstemmigheid ten top!

Een boek voor wie psychologische en ethische dilemma’s niet uit de weg wil gaan.