Lala is een vrolijk meisje met veel energie. Ze speelt reuzegraag buiten, op het pleintje even verderop, waar allerlei plantjes groeien. Elke dag spurt ze ernaar toe, geeft hen water en spreekt ze lieve woordjes: "Jullie zijn zo bijzonder". Achteraf komt ze, helemaal onder de modder, terug thuis. Daar kan haar mama niet mee lachen, dus geeft ze Lala – temidden van een hittegolf – huisarrest. Ohjee, wat gaat er nu van de plantjes worden?

Dit prentenboek is geschilderd in grijstinten, met hier en daar elementen in geel (bijvoorbeeld Lala's jurkje of de zon) en groen (de plantjes). Het werkt vertederend: de ietwat drukke achtergrond trekt daardoor je aandacht niet weg van Lala en haar liefde voor de planten, maar wanneer je wel even de tijd hebt om te kijken, zie je in die drukte veel fijne personen, dieren en dingen.

Het verhaal is daarentegen een vreemde teleurstelling. De mama van Lala is bijzonder ongeïnteresseerd in de kleine meid, en vindt haar vervelend en druk. Dat Lala onder de modder zit, is daarbij een teken van haar wilde karakter – ik vind die metafoor wat jammer. Dat ze haar dochter pas aanvaardt wanneer er iets magisch gebeurt, is dan ook vreemd en uit de lucht gegrepen. Als ik dan op internet lees dat het boek moet gaan over 'jezelf zijn', is die boodschap nogal tegenstrijdig: mag je enkel jezelf zijn als je magie kan veroorzaken?

Het gaf me vooral het gevoel dat Gracey Zhang – een zeer getalenteerde tekenares, zo blijkt – misschien beter een auteur onder de arm genomen had om het verhaal wat beter te structureren, en de teksten een meerwaarde te laten zijn. Nu leek de tekst overbodig, aangezien de prenten zo expressief zijn en al bijna het verhaal op zichzelf vertellen. Het geheel ontbreekt met andere woorden poëzie die een goede kinderboekenauteur erin weet brengen.

Desalniettemin: een prentenboek waarbij je voor de steengoede prenten graag een oogje dichtknijpt voor de mindere teksten.