Larks grote wens is schrijver worden en daar heeft hen veel voor over. Hen is ervan overtuigd dat wanneer hen ontzettend veel volgers op hun twitteraccount heeft, de uitgeverijen hun wel zullen aannemen.  Wanneer hun vriend per ongeluk op hun account iets post, gebruikt hen deze situatie om het aantal volgers te doen stijgen. Die ene leugen zet een heleboel andere in gang en voor hen het weet is hen in een bijzonder complexe situatie beland. Lark leert zichzelf beter kennen, leert wat echt belangrijk voor hen is en verantwoordelijk te zijn voor hun eigen daden en beslissingen.  

Wil je eens een boek lezen dat een lans breekt voor minderheden, voor mensen met een donkere huidskleur, voor iemand met neurodivergentie of eender welke seksuele geaardheid, dan is dit boek sowieso een aanrader. Kacen Callender schrijft en benoemt die kenmerken alsof het de normaalste zaak is van de wereld, wat eigenlijk ook wel zo is, maar je komt het nog altijd niet zo vaak tegen in leesboeken. Het is dan ook wennen om met 'hen' en 'hun' te lezen (Hen weet alleen wat hen wil. Hen heeft een extern doel. En hun behoefte-wat hen moet leren, wat hen aan henzelf moet veranderen – daar moet hen achter zien te komen om hun doel te bereiken, om te bereiken wat hen wil.) en het zal voor sommigen gewoon een verademing zijn dat een driehoeksrelatie niets abnormaals is, dat het niet uitmaakt of je nu non-binair bent of biseksueel. Voor anderen zal het misschien de indruk geven dat het één groot betoog is tegen mensen met een witte huidskleur of dat het allemaal een beetje te veel is omdat bijna alles tegelijk aan bod komt in het boek. Persoonlijk werd ik ook bedolven onder de enorme hoeveelheid van problemen waar de tieners in dit boek mee te maken krijgen. Je krijgt de indruk dat het nooit genoeg is en er altijd nog iets bij kan (druggebruik, depressie, verwaarlozing door vader, (cyber-)pesten, autisme, financiële moeilijkheden ...). Aan de andere kant zijn hun dialogen en opvattingen zo volwassen en doordrongen van een filosofische levenswijsheid dat je regelmatig de bedenking maakt dat de dialogen bijna uit een ingestudeerd theaterstuk komen in plaats van uit spontane gesprekken tussen adolescenten. Gedurende heel het boek worden regelmatig de Twitter-berichten uitgeschreven. Dat zorgt ervoor dat je beseft dat sociale media een deel is van het leven van jonge mensen en dat het heel moeilijk is om dat los te laten en je leven er niet door te laten bepalen. 

De schrijfstijl is bij momenten erg mooi (Opnieuw valt er een lange stilte, waarin angst en spijt genoeg tijd hebben om me duidelijk te maken wat ik heb gedaan). Elk karakter blijft groeien doorheen het boek en er wordt tijd genomen om gedachten en gevoelens weer te geven (Het enige wat ik nu wil is achter de toonbank staan, omringd door boeken, wat, als je erover nadenkt, verzamelde gedachtes en dromen, zijn, over liefde en verlangens en als ik in een boekhandel ben, dan krijg ik altijd het gevoel dat ik omringd ben door duizenden verschillende mensen die mijn niet kennen maar die wel van me houden, alleen maar om het simpele feit dat we met z'n allen op deze kleine planeet leven).