Brigitte Minne schreef dit keer een verhaal over een hond met de typerende naam Leeuw, die gewend is aan zijn rustige leventje bij zijn baasje. Tot de pup Prins eraan komt. Niets wat Prins doet, is verkeerd, zodanig zelfs dat Leeuw er heel jaloers van wordt. Tot Prins op een dag in de vijver belandt en Leeuw beseft dat het zonder hem wel eens erg stil zou kunnen worden.
Leuk aan dit boek is hoe Brigitte Minne erin slaagt om een thema als gezinsuitbreiding bespreekbaar te maken bij jonge kinderen. Je eigen plekje kwijt zijn, aandacht moeten delen, het zijn dingen die bij kinderen soms toch erg moeilijk liggen.
Nils Pieters ging na 'De grote boze wolf is helemaal niet boos', ook weer voor een prentenboek. Zo enthousiast als ik bij het vorige boek was ben ik niet meer bij dit boek. Ik ken zijn stijl en verwachtte me dus aan redelijk wat chaos en drukte, maar het werd me dit keer een beetje te veel. Kleurrijk en gedetailleerd zijn de illustraties, en daarvoor een dikke pluim, alleen al omdat kinderen hierdoor kunnen blijven kijken en ontdekken. De prenten zitten vol nevenverhaaltjes met andere dieren en de personages zijn op een naïeve, maar karakteristieke manier weergegeven. Jammer alleen dat de boodschap soms wat verdwaalt in de chaos.