Wanneer de muis Leon van een schip valt kan hij zich redden maar hij houdt er wel een afkeer van water aan over. Aangespoeld in Venetië trekt hij in bij een oude dame en helpt haar de spulletjes te vinden die ze steeds opnieuw verliest. Wanneer het katje van haar kleindochter in het water terechtkomt, overwint Leon zijn watervrees.

Je grootste angst overwinnen om iemand te helpen, en wat dat met jezelf doet, is zonder twijfel een mooie boodschap. Helaas wordt die wel een beetje flauw geformuleerd:

“Leon bibbert van de kou en de spanning.
Maar hij voelt ook een warmte in zijn hart.”

Het verhaal springt in het begin wat heen en weer in de tijd, wat me voor kleuters niet altijd even makkelijk lijkt om te volgen. Verder is de tekst wel heel expliciet en beschrijvend wat hem makkelijk maar dan weer niet erg aantrekkelijk maakt. De achtergrond van dit verhaal is het feeërieke Venetië, en dan nog wel op het moment van carnaval. Dat levert een aantal mooie plaatjes op, zoals het zicht op het Canal Grande vanuit een raam, of een groepje mensen in die typische carnaval kostuums met een gondel op de achtergrond, of nog de bronzen gevleugelde leeuw, het symbool van Venetië, op het Piazza San Marco. Maar daartussen kunnen de kleuren, de personages en hun gezichtsuitdrukkingen me niet bekoren, en zitten de verhoudingen en perspectieven wel eens verkeerd.