Honingbeer' heeft het uitgemaakt met Leila. Wanhopig gaat ze op zoek naar middeltjes om haar vriend terug te winnen. Maar echt succes boekt Leila niet. Haar zelf gebrouwde toverdrankje mist z’n uitwerking en al haar telefoontjes blijven onbeantwoord. Misschien vindt hij haar te dik? Vastbesloten om hem met een perfect maatje 38 terug te winnen wil ze vermageren. Omdat dat zo snel mogelijk moet gaan, “vergeet” ze te eten. Wanneer ze op een dag oog in oog komt te staan met Honingbeers nieuwe vriendinnetje, die bovendien wat aan de mollige kant is, wordt het Leila teveel. De combinatie van liefdesverdriet en lijnen maakt dat ze op een bank in het park het bewustzijn verliest. Ze wordt wakker in het ziekenhuis. Op de rand van haar bed zit Olivier met een bos bloemen. Dan beseft Leila dat ze meer om Olivier geeft dan ze zelf wou toegeven. Dit is het tweede deel van de serie over Leila. Net als het eerste deel is ook dit boek in een dagboekvorm gegoten. Het is herkenbaar en vlot geschreven. De personages zijn evenwichtig belicht en de souplesse van Mollema’s schrijfstijl maakt dat ze de controleneigingen van Leila en haar eetstoornis met elkaar verbindt zonder echter een oordeel te vellen. Ze gaat hiermee de realiteit van het experiment bij jongeren niet uit de weg. En hoewel het hier niet slecht afloopt voor Leila, krijgt de lezer toch een beeld van hoe snel dingen de foute richting kunnen uitgaan. In het eerste deel hebben de personages een trefzekere en vooral lees- en herkenbare gelaagdheid. In dit deel borduurt ze daar op verder, maar er komen geen laagjes meer te voorschijn. Het voelt een beetje alsof je al alles weet over de twee zussen. Ze zijn niet geëvolueerd, het is gewoon een avontuur bovenop het vorige en dat is een beetje spijtig. Ondanks dit gemis, toch een leuk boek om te lezen! De illustraties zijn speels en verduidelijken de tekst.