Lente is vanuit Brussel naar Den Haag verhuisd. Ze is helemaal geen doetje en steekt haar mening nooit onder stoelen of banken. Ze probeert ook haar gescheiden ouders weer bij elkaar te krijgen. Wanneer ze op een dag, bij een schooluitstap, een epileptische aanval krijgt en helemaal verkrampt afgevoerd moet worden, wordt een tumor in haar hoofd gevonden. Lente, die optimisch van aard is, besluit te vechten met al de middelen die ze heeft.
Dit schitterende verhaal vol humor en en gespeend van alle meligheid is een pareltje. Een boek met een sterk hoofdpersonage en van het vrouwelijke soort, je vindt het niet altijd. Het verhaal is in de ik-persoon geschreven en begint heel direct. "Mijn moeder was bij de golfclub tegen een man van Greenpeace aangelopen. Willem. Een man met een snor. Ik haat snorren ... mijn moeder werd verliefd. Niet veel later stopte ik met het overmaken van mijn zakgeld naar Greenpeace." Wanneer de dokter tegen Lente zegt dat er een tumor in haar hoofd zit, zegt ze: "Ik ben hoogbegaafd, misschien is het dat, ik heb twee groepen overgeslagen." Zo discussieert ze over haar ziekte en gaat ze geen enkele 'waarheid' uit de weg. Op het drumstel dat ze kreeg voor haar verjaardag kan ze haar kwaadheid kwijt. "Mijn moeder had gehoopt dat ik later iemand als de beroemde violiste Janine Jansen zou worden Een vriendin van mijn moeder had gezien dat ik 'vioolhanden' had." Het verhaal neemt nooit een dramatische wending, ook al gaat het bergaf met Lente. Ze schetst haar leven zoals het zich voordoet en elke dag opnieuw prbeert ze haar omgeveng en haar eigen worsteling om verder te leven in het juiste perspectief te zien. Ze doet het met heel veel humor. Als Nathan haar vraagt of ze verkering wil hebben met hem zegt ze ja. Ze drummen samen en Nathan doet of haar niets mankeert. Zo eenvoudig is het. Met Els de thuiszorgverpleegster heeft ze heel mooie gesprekken . lent haar kijk op doodgaan is niet anders dan haar kijk op het leven , je gaat door met wat je nodig acht en verder niet nadenken of toch. 'Op mijn bed dacht ik na of ik begraven wilde worden of gecremeerd....ik besloot dat ik gecremeerd wilde worden. En dat mijn vader en moeder een hangertje met mijn as om hun nek zouden dragen..; de rest moest maar in een urn...' Het einde van het boek is mooi, je weet niet hoe het afloopt met Lente. Maar ze is erin geslaagd haar ouders zover te krijgen  (zonder hun partner) om samen naar een  naar een vakantiehuisje te gaan dicht bij de zee. Dit is haar ultieme overwinng te zien hoe haar ouders samen op de bank zitten en een dutje doen.. Een schitterend verhaal over leven en hoop .