Alvorens het nieuwe schooljaar aan de universiteit begint, boekt Jenny voor haar en haar drie beste vriendinnen een reisje naar Egypte. Het wordt algauw duidelijk waarom deze reis naar Luxor niet duur was. Wanneer het vliegtuig landt, worden ze in een aftands busje zonder airco naar hun hotel gevoerd ... De zon brandt ongenadig hard. Het duurt niet lang of Marianne begint te klagen. Vanwege die verzengende hitte zijn ook de excursies eerder een opoffering dan een uitdaging. Op één van deze uitstapjes maken ze kennis met Ali. Hij voert hen in zijn feloek over de Nijl en hij laat de meisjes ook een echt stukje Egypte zien. Jenny voelt zich van in het begin sterk aangetrokken tot de rustige en mooie Ali. Ook Ali zoekt de aandacht en de aanwezigheid van Jenny. Haar vriendinnen gaan ervan uit dat het om een vakantieliefde gaat, maar voor Jenny en Ali is het veel meer dan dat. Tegen ieders wil in verlengt Jenny haar verblijf en wanneer ze uiteindelijk toch moet vertrekken, belooft ze Ali om snel terug te komen. In het kille Engeland mist ze haar vriend meer dan ooit. Tijdens de kerstvakantie boekt ze een vlucht richting Egypte. Vanaf dag één loopt het anders dan ze zich hadden voorgesteld. Ondanks het verlangen om bij elkaar te zijn, worden ze gescheiden door hun verschillende afkomst. Wanneer Ali bovendien een ongeluk krijgt en ze zich daardoor buiten zijn wereld geplaatst voelt, wordt het haar teveel. Ze beseffen dat samenleven geen optie is. Jenny vertrekt voorgoed terug naar haar geboorteland. En de liefde, die krijgt een bijzondere plek in de geschiedenis van hun bestaan. Een onderhoudend verhaal dat zonder echte hoogtepunten rustig verder kabbelt. De personages zijn raak getypeerd en realistisch uitgewerkt. Aanvankelijk komt het verhaal wat moeizaam op gang. Misschien omdat de auteur erg veel aandacht schenkt aan de historische bezienswaardigheden. Deze passages, die recht uit een vakantiegids lijken te komen, lezen stroef. Wanneer er halverwege het boek wat meer wind in de zeilen van het verhaal komt, wordt het boeiender. Het is vanaf dan fascinerend om te zien hoe respectvol Jenny en Ali omgaan met hun verschillende achtergrond. Op het moment dat het noodlot toeslaat, wordt de situatie voor Jenny onhoudbaar. In Egypte blijven betekent dat ze een belangrijk deel van haar identiteit op het altaar van de liefde moet offeren. Haar vertrek is dan ook onafwendbaar. Dat dat kan zonder rancune is mooi. Minder genuanceerd en pijnlijk luchtig aangehaald, is het feit van de vrouwenbesnijdenis. Het wordt terloops vermeld en de kritische, westerse jonge vrouw is zonder meer bereid om dit als een onderdeel van Ali’s cultuur te accepteren. Deze traumatische gebeurtenis krijgt amper aandacht en dat wekte behoorlijk wat wrevel bij me op. 'Liefde in Luxor' mist bij wijlen pointes en scherpte, maar is onder een blauwe hemel met een hoge zon weinig eisende vakantielectuur.