Een jongen neemt afscheid van zijn voormalige vriendin. In briefvorm spreekt hij haar rechtstreeks aan, haalt herinneringen op, vertelt over zijn gemis en verlangen naar haar. Hij kan zich niet voorstellen wat hij verkeerd gedaan zou hebben, en lijkt haar schuldgevoelens te willen aanpraten met de woorden: “Trek je niets aan van de vlekken op deze brief, dat zijn de tranen van je eenzame vriend.” Die pathetische woorden vind je ook in de zin: “Nooit had ik een betere vriendin en nooit wil ik andere”. Ze suggereren het eerste liefdesverdriet van een puber, voor wie nuance ontbreekt.

Jongeren in zo'n situatie zullen zich ongetwijfeld herkennen in de brief, en zich misschien beter begrepen voelen dan door hun omgeving, die wellicht de situatie probeert te relativeren. De uitgesproken dankbaarheid en positieve afsluiter helpen pubers mogelijk om ook licht te zien in de duisternis die ze op dat moment ervaren. Zoals de spaarzame woorden, suggereren ook de illustraties meer dan dat ze afbeelden. De monotypes in overwegend grijstinten met hier en daar een subtiele kleurtoevoeging, stralen verdriet en woede uit en versterken zo de tekst. De afgebeelde kinderen lijken wel echt jong, al zit de jongen ook weleens achter het stuur in een tekening die ik maar niet ontcijferd krijg en die afsteekt tegen de overwegende natuurachtergrond. 

Een los vel briefpapier met een illustratie uit het boek en de aanhef “Lieve…” nodigt uit zelf een brief te schrijven. Mogelijk om je verdriet van je af te schrijven en je gevoelens te verwoorden, of om een persoonlijke boodschap toe te voegen wanneer je dit boek cadeau doet.