In 1968 is Lieze bijna 16. Op kerstdag krijgt ze van haar oudere broer Jan een transistorradiootje en een dagboek cadeau. Dat laatste ‘Om nooit te vergeten dat ze ooit jong, onnozel, naïef en ongelukkig is geweest.’ De eerste maanden lijkt ze inderdaad nog jong, onnozel en naïef. Het internaat bij de nonnen ‘Cœur de Marie’ is niet de meest aangename plek om school te lopen, maar gelukkig zijn er weekends. Weekends waarin ze geniet van hippe popliedjes en de prille relatie met Dirk, een dorpsgenoot met wie ze later op een boerderijtje 'op den buiten' wil gaan wonen, samen met hun kindjes, pony’s, geiten, honden, poezen en kippen. Aan die romantische droom komt snel een eind wanneer de nieuwe onderpastoor, ‘proost van de Roodkapjes’, haar brutaal zwanger maakt. Vanaf dat moment wordt Lieze haar leven door anderen bepaald. Onder het mom ‘Het is voor je eigen bestwil’ brengen haar ouders haar naar het opvangtehuis De Kribbe. Daar breekt een eenzame, wrange tijd aan. De nonnen houden er een ijzeren regime in stand en machteloos wordt Lieze overgeleverd aan de illegale adoptiemolen die de kerk er in die tijden op nahield. Wanneer ze er Tine, een lotgenote, leert kennen, lijkt het even alsof er een kans is daaraan te ontsnappen. Er breekt dan een korte periode aan waarin de beide toekomstige moeders ondergedompeld worden in de flowerpower-tijd. Een periode waarin alles anders werd. Een periode die Marc de Bel duidelijk zelf intens heeft beleefd en die hij in zijn eigen stijl gedetailleerd beschrijft. Heel herkenbaar voor wie toen jong was.

In die schijnbaar nostalgische herbeleving van de omwenteling die 1968 bracht, schetst hij gelijktijdig hoe ook het leven van een zestienjarig meisje in die tijd bruusk werd verstoord. Betrokken lezers maken zo kennis met de schrijnende praktijken van ‘de Kerk’ na de Tweede Wereldoorlog. In de nawoorden worden deze praktijken toegelicht door deskundigen. Ze vervolledigen het goed gedocumenteerde verhaal en voeden het historisch besef van tieners van vandaag.