Lila is een muisje dat dol is op lezen. Daarom woont ze in een boekenkast. Op een dag merkt Lila dat ze niet meer zo goed ziet. Ze heeft een bril nodig en die vindt ze op de neus van Anatole, een kat. Anatole is gelukkig een erg luie kat die vooral slaapt. Telkens als Anatole slaapt, sluipt Lila naar hem toe en steelt zijn bril. Zo kan ze terug lezen in haar geliefde boeken. Natuurlijk wordt ze op een bepaald moment betrapt en erger nog: Anatole krijgt Lila te pakken. Om haar leven te redden stelt Lila voor dat ze Anatole zal voorlezen, zo verveelt hij zich misschien wat minder. Dat wil Anatole wel eens proberen. En Lila, die pakt het slim aan, want ze stopt telkens met lezen op een spannend moment in het boek en leest dan pas de volgende dag verder. Dag na dag leest ze voor. De winter gaat voorbij en Anatole verveelt zich niet langer. Nu het lente is, wil Lila graag naar buiten maar dat ziet Anatole niet zitten. En hij dan? Hij wil niet dat Lila weggaat. Snel sluit hij Lila op in een kooi. Zo kan ze blijven voorlezen. Maar het voorlezen is niet meer zo leuk omdat Lila verdrietig is nu ze opgesloten is. Anatole krijgt medelijden en Lila belooft niet weg te lopen als ze buiten mag. Zij vindt het immers ook fijn om voor te lezen.

‘Verhalen… kun je die eten? Ja, met je oren.’ Dit is mijn favoriete dialoog uit het boek en maakt meteen het centrale thema van het boek duidelijk: graag lezen en voorgelezen worden. Lila en Anatole zijn sympathieke personages. Leuk om te lezen hoe ze geleidelijk aan vrienden worden, dankzij hun gedeelde liefde voor boeken en verhalen. De boeken die Lila voorleest zijn klassiekers (Roodkapje, Hans en Grietje) en voor alle kinderen herkenbaar. De prenten wekken de personages nog meer tot leven en kunnen kinderen lang boeien. Heel wat tekst staat in dialoogvorm, dat maakt het voorlezen minder evident. Of je moet, net als Lila, grappige stemmetjes gebruiken.