Een bloedhete dag in juni. Voor twee tieners uit een rustig Vlaams dorpje belooft het een ingrijpende dag te worden. Xander wordt mishandeld door zijn vader en ook nu kan hij de klappen niet ontwijken. Hij kan en durft met niemand over zijn pijn praten en een groot gevoel van onmacht overvalt hem. Emma rouwt om haar overleden broer Thomas die een jaar geleden op tragische wijze om het leven kwam. Ze wil dolgraag over haar pijn en eenzaamheid praten en stapt daarom op Xander af die goed bevriend was met Thomas. Emma gebruikt een medaille van Thomas als aanknopingspunt, want ze beseft heel goed dat de woorden moeilijk zullen komen. Maar dan komt Lobbe op de proppen. Hij pikt de medaille in en chanteert Emma ermee om vandalenstreken uit te halen. Van Xander hoeft Emma geen steun te verwachten. Die besloot immers om vanaf vandaag niet meer over zich heen te laten lopen en een stoere Xander neer te poten. Wat volgt is een heuse achtervolgingstocht van Emma om de medaille die haar zo dierbaar is, terug in handen te krijgen. ‘Littekens’ begint ijzersterk. Beide hoofdpersonages vertellen beurtelings over hun onmacht en pijn en Feliers slaagt erin om een heel beklemmende en emotionele sfeer op te wekken. Met vlotte en trefzekere bewoordingen praat de auteur onomwonden over twee uiterst moeilijke en onaangename thema’s, rouwen en mishandeling. De bloedhete dag en sterke emoties grijpen flink naar de keel. Deze sfeer vervaagt jammer genoeg als Lobbe erbij komt. Een derde thema, pesten, wordt aangesneden en dat is er eentje teveel. Het boek glijdt weg naar een avonturenverhaal dat blijft aanslepen. Emma moet immers hemel en aarde verzetten om Lobbe het hoofd te bieden. Hij speelt met de emoties van Emma en zijn pesterig gedrag is zeker herkenbaar. De auteur gaat echter te ver en weet van geen ophouden. Zulke pesters bestaan wel degelijk, maar in een boek dat 142 pagina’s telt en op een heel andere toon start, raakt de lezer verward. Waar wil de auteur met haar boek naartoe? ‘Littekens’ zet jongeren wel aan het denken. Wie rouwt, moet kunnen praten. Wie een té zwaar geheim met zich meedraagt, moet gehoord worden. Het maakt jongeren kwetsbaar, maar daar heeft Feliers wel een antwoord op. Emma overtuigt Xander om toch maar zichzelf te blijven, want “we hebben allemaal onze littekens”. Zo beëindigt de auteur het relaas van Xander en Emma op een zelfde manier als hoe ze startte. Aangrijpend en beklijvend en met een boodschap. Het boek kent een knappe opbouw. Het eerste hoofdstuk vindt zijn aansluiting bij het laatste. Afwisselend zijn Emma en Xander aan het woord en in flashbacks ontraadselt de schrijfster hoe Thomas zo dramatisch om het leven kwam. ‘Littekens’ is niet onmiddellijk een aanrader omwille van het teveel aan thema’s, doch wel een boek dat bijblijft omwille van de gevoelige pen van Anja Feliers.