'Lizzy leert zwemmen': met de titel van dit prentenboek is vrijwel alles gezegd. Het konijntje Lizzy kan niet zwemmen, ze is bang en ze danst veel liever. Als ze met haar papa naar zee gaat, nodigen de dolfijnen haar uit om met hen te komen dansen in het water. Met trillende stem vraagt ze haar papa om haar te leren zwemmen in het zwembad. Na een paar dagen lukt het al. Als ze opnieuw met haar papa naar zee gaat, wachten de dolfijnen haar op.
Dit boek is met een duidelijke bedoeling gemaakt: helpen om de angst om te leren zwemmen te overwinnen. Dat levert een 'waterig' verhaal op dat eerder kabbelt dan bruist. Zowel in de tekst als op de illustraties blijven de gevoelens van Lizzy aan de oppervlakte dobberen. De uitnodiging van de dolfijnen is een al te gezochte 'oplossing' voor de angst om te zwemmen. De prenten voegen ook weinig toe aan de tekst, waardoor ook die zelden uitnodigen om erin weg te duiken. De sterkste illustratie is die waarin Lizzy klein en kwetsbaar voor de grote zee staat en haar papa vraagt om haar te leren zwemmen. Compositie en kleurengebruik roepen er krachtig de mengeling van angst, ontzag en verlangen op. Hierdoor nodigt de prent de kijker uit om net als Lizzy diep in te ademen. Een dergelijke wisselwerking van tekst en illustratie had vaker mogen voorkomen in het boek. Wellicht een 'bruikbaar'' boek, maar weinig meer dan dat.