Een meisje geniet volop van haar fijne thuis met haar ouders. Elke dag brengt plezier, heerlijke maaltijden, en gezellig knutselen samen met haar mama. Maar dan slaat het noodlot toe want haar mama wordt ziek en overlijdt. Haar papa blijft alleen achter met zijn dochter en heel veel verdriet. Het gezin valt uiteen. Het meisje mist haar mama enorm. Het huis is stil geworden, en papa lijkt altijd druk bezig te zijn. Ze wil hem niet tot last zijn en blijft vaak alleen achter met haar eigen verdriet, waarbij ze zich zelfs schuldig voelt.

De stijl van het verhaal is heel poëtisch, waarbij het knutselen een centrale rol speelt. Vroeger naaide ze samen met haar mama een knuffel, maar nu lijken alle draadjes uit elkaar te rafelen. Samen met haar papa probeert ze de draad weer op te pakken, terwijl verdriet en boosheid duidelijk voelbaar zijn. Waar ze in het begin van het boek het verdriet alleen verwerken, vinden ze naar het einde toe elkaar terug. Dat is vooral zichtbaar in de illustraties. De tekst blijft eerder kort.

Dit boek behandelt een zwaar thema op een even zware manier, en benadrukt het belang van het delen van verdriet, net zoals we ons geluk delen. De tekst neemt de lezer mee op een reis door rouw en verlies, maar de langdurige trieste sfeer kan voor sommige kinderen moeilijk te begrijpen zijn. Door middel van dieren wordt het gemakkelijker om deze gevoelens tot uiting te brengen. Toch heeft de auteur ervoor gekozen om het op een andere manier te doen en poëtische taal te hanteren. De diepgaande betekenissen zijn duidelijk aanwezig, maar soms voelt het verhaal wat geforceerd. Ondanks dat het verhaal eerder lang en triestig is, zit er veel diepgang achter voor wie de tijd neemt om het te verkennen. Het is een boek dat de lezer uitdaagt om na te denken over verlies, rouw en de kracht van delen.