In het eerste deel van deze trilogie maakten we kennis met Catalina, een meisje met een merkwaardige gave. Zij kan de wereld veranderen door levende landkaarten te tekenen. Een gevaarlijk talent ook, want zowat al wie zich slecht pleegt te noemen in die wereld zit achter haar aan, zoals Sombria, de schaduwkoningin, gesterkt door haar leger van lugubere schaduwen die de mensen willoos maken. Ook Jordi, de jongen die Catalina bijstond in deel één, voert zijn strijd tegen de schaduwen. Gescheiden van elkaar zijn Catalina en Jordi allebei op weg naar Lissabon, de plaats waar Catalina’s grootmoeder zou moeten zijn, de hoedster van de nevelstenen. De vraag is maar of ze de schaduwen kunnen voor blijven, terwijl er ook nog een listige slang doorheen het verhaal kronkelt wier beet je versteent. Onze jonge vrienden bevinden zich dus niet bepaald op een rustig theekransje. De Malfuria-trilogie heeft alles om een spannende en meeslepende reeks te zijn, alleen pakt de saus niet, om eens een schone, Vlaamse uitdrukking te gebruiken. Ondanks de originele verhaalelementen en de interessante hoofdpersonages word je niet in het verhaal meegezogen. Is het de schrijfstijl, is het het extra blik personages dat in het tweede deel wordt opengetrokken, dat maakt dat het geen meeslepend verhaal is? Feit is dat er toch wat doorzettingsvermogen van de lezer wordt verwacht. Bovendien zou een dergelijk boek je nieuwsgierigheid moeten prikkelen, maar ik was geen moment geïnteresseerd in de ontknoping. Misschien ook wel omdat je die toch niet krijgt, er volgt immers nog een derde deel. En kijk, dan zijn we toch een beetje benieuwd om te weten of dat derde deel ons wel kan overtuigen.