Bij Medusa denk ik aan de zeenimf uit de Griekse mythologie met haar slangenhaar die iedereen die in haar ogen keek kon doen verstenen. Volgens Tove Jansson is een medusa een doorschijnend lichaan met een hart als een bloem. Hoe het ook zij: Op een stormachtige nacht worden een vroedvrouw en haar hulpje bij een vrouw in barensnood geroepen. Ze vinden een hoop lang haar met een vrouw eronder. "En dan begint het grote levenswerk" in vier tekeningen. Na enkele uren is het kindje er, een meisje. Medusa kapselt haar meteen in haar haren in. Zo begint het leven van Iris en zo mag het voor mama Medusa blijven duren. "Ze is van mij", zegt Medusa en "Jij bent mijn parel en ik jouw schelp." De haren van Medusa dienen voor alles: om in te slapen, om eten te geven, om te leren zwemmen ... Iris ziet andere kinderen spelen en naar school gaan. Ze wil ook naar school en met andere kinderen spelen. Medusa houdt de boot af. Op de duur kan Medusa niet anders dan Iris laten gaan maar Medusa mag niet mee tot aan de schoolpoort. "Je zou de kinderen bang maken", zegt Iris. Als de school uit is, staat daar een heel andere Medusa haar dochter op te wachten. Het thema van dit fraai geïllustreerde boek - bezitsdrang en loslaten - lijkt me meer iets voor moeders dan voor kinderen, een doelgroep bepalen is dus niet eenvoudig. Het is merkwaardig hoe expressief de illustratrice met kleurpoltloden kan werken.