Een konijnenfamilie woont tussen knoestige stammen en grillige takken in een sprookjesachtig bos. Alles is er rustig en kalm. Maar dan wordt Marjolein geboren. Marjolein is niet rustig. Marjolein is niet kalm. Nee … Marjolein brult. Soms is ze een echte driftkikker. Iedereen schrikt ervan. De broers en zussen vluchten naar buiten. Papa steekt wortelen in zijn oren om haar gebrul niet te horen. Mama krijgt donkere wallen onder haar ogen. Ze proberen Marjolein te kalmeren met zachte, sussende woordjes – en als die op zijn met strenge, harde, boze woorden. Maar niets helpt. De dokter zegt dat Marjolein niets mankeert en dat het wel vanzelf zal overgaan. Ze moeten gewoon volhouden. Maar dat is niet eenvoudig. Soms helpt gewoon niets om Marjolein te kalmeren. Als er een psycholoog voorbij het hol fietst, komt er eindelijk hulp. Hij luistert en geeft handvaten. Marjolein kan nog niet praten en toont op haar eigen manier dat haar potje overkookt. Maar ze is een slimme meid. Mama en papa moeten Marjolein zoveel mogelijk uitleggen waarom iets niet mag. Alles netjes op tijd is ook erg belangrijk voor haar. Regelmaat brengt rust. Als Marjolein toch boos dreigt te worden, spelen haar broers en zussen met haar tot ze bekaf is en vergeet ze waarom ze boos was. Ze krijgt een knalkleurige boksbal waarop ze kan meppen of schoppen. Het gaat steeds beter. Marjolein is misschien wel kampioen in boos zijn, ze is ook kampioen in lief zijn, en dat kan niemand missen. 

Brigitte Minne creëerde een erg toegankelijk prentenboek over het leven met een kind met driftbuien. Dat dat niet altijd eenvoudig is, blijkt duidelijk uit het verhaal van de konijnenfamilie. De kleurrijke tekeningen van Laure Allain zijn erg aantrekkelijk voor het jonge doelpubliek. Er valt heel veel te bekijken. Maar hoe gezellig het holletje van de familie er ook uit ziet, dit is een boek over gevoelens. Allain besteedde in haar illustraties dan ook veel aandacht aan het duidelijk weergeven hiervan. De woede van Marjolein wordt duidelijk gemaakt door gebalde vuistjes. Haar geschreeuw vult de pagina met grote rode letters. Als papa en mama boos zijn kan je dat zien aan hun houding en gefronste wenkbrauwen. Mama haar donkere wallen verraden dat ze erg moe is. Alle gevoelens zijn zeer herkenbaar weergegeven. Dat maakt ze gemakkelijk bespreekbaar bij het jonge doelpubliek. Er zullen zeker een aantal kleuters zich herkennen in de driftige Marjolein (of misschien wel in een broertje of zusje). Fijn detail ook dat de konijnenouders niet meedoen met het traditionele rollenpatroon. Mama herstelt het hobbelpaard en papa staat achter de kookpotten.

Achteraan geeft kinderpsychologe Nadieh Schellekens in een korte samenvatting een aantal tips voor volwassenen met een kind als Marjolein. Geen wereldschokkende nieuwe dingen, maar gewoon een kleine reminder. De wetenschap dat je niet alleen bent én dat het allemaal wel eens voorbij gaat is misschien wel van groter belang.

Een fijn voorleesboek voor ouders en broers of zussen van driftkikkers. En voor de driftkikker zelf.