Dit is het tweede boek van Yvonne Jagtenberg over Max van Mars. Max is een bijzonder, wat zonderling jongetje dat, naar eigen zeggen, vanop Mars naar de aarde kwam om het leven hier leuker te maken. In dit tweede deel zijn Max en zijn vrienden een jaartje ouder. De vrienden van Max kijken plots naar meisjes en zijn liever met hun telefoon bezig dan dat ze samen spelen. Dit verwart Max. Zijn dit wel zijn echte vrienden? Of zijn het Hormonianen geworden? Max bedenkt een plan om zijn vrienden terug normaal te maken. Ondertussen krijgt Max ook nog een briefje met daarop de zin: "Ik vind jou l.e.u.k.". Daardoor raakt Max helemaal in de war. Wordt hij ook een Hormoniaan?

Max is een aandoenlijk, maar ook een moeilijk te doorgronden jongetje. Komt hij echt van Mars? Heeft hij echt voelsprieten onder zijn hoed? Het boek geeft hier geen antwoord op, en dat kan een jonge lezer lastig vinden. Het kost ook moeite om de soms vreemde gedachten en zetten van Max te begrijpen (bijvoorbeeld zomaar een fiets die je mooi vindt mee naar huis nemen), waardoor je moeilijk sympathie voor hem krijgt.  

De auteur zorgde zelf voor de illustraties bij het boek. Het zijn eenvoudige, wat kinderlijke lijntekeningen, soms maar een paar krabbels of woorden die door Max zelf gemaakt zouden kunnen zijn.

In dit boek staat opgroeien centraal, en de groeipijnen die daarmee gepaard kunnen gaan: je vrienden zien veranderen in pubers, maar zelf nog graag kind blijven, de angst dat spelen niet meer kan … Jagtenberg beschrijft dit mooi, en het einde is hoopgevend voor ieder kind dat graag voor altijd kind wil blijven.