Dit is het vijftiende optreden van Dolfje, die eens in de maand bij volle maan een weerwolfje wordt. Dolfje heeft ondertussen al een hele hoop goedaardige weerwolfvrienden. In een emmer zalm vindt Dolfje een wezentje. Opa (ook weerwolf) weet dat het een Selkie is. Die komen voor in Schotse verhalen, zegt hij. Het wezentje ziet eruit als een zeehond en het moet zo vlug mogelijk terug naar Schotland in het meer van Loch Ness waar het thuishoort. De Selkie zou dus iets kunnen te maken hebben met het legendarisch monster van Loch Ness. Met zijn vader, ook een weerwolf en zijn vrienden vat Dolfje de reis naar Schotland aan. Dat loopt natuurlijk niet van een leien dakje. Ze worden belaagd door duistere figuren die hen de Selkie willen ontfrutselen want de huid van de Selkie zou bijzondere eigenschappen bezitten. Met een hoop handigheid, evenveel geluk en wat magie slagen onze vrienden in hun opzet.
Alhoewel deze boeken een lay-out hebben afgestemd op beginnende of moeilijke lezers - elke zin staat op één enkele regel, veel illustraties - toch is het taalgebruik allesbehalve eenvoudig. Er staan veel Engelse woorden en korte Engelse zinnen in in, bv. Greyfriars Churchyard, Highland Games, 'Sorry I left the door open'. En Leo, ook een weerwolf bij het gezelschap, spreekt een zeer kromme taal die aan de GVR doet denken: "Hebtst MacLeo dat goedig onhoudtst of niets?" Dat zullen kinderen wel grappig vinden maar of ze het altijd kunnen lezen ... De spanning wordt geregeld wat opgeklopt. Hoe had het anders zo'n dik boek kunnen worden? Dit vijftiende deel over Dolfje is het resultaat van een zeer geslaagde reis door Schotland van de auteur; foto's op de achterflap zijn er het bewijs van. Ik ben niet erg enthousiast over deze boeken, maar kinderen van een jaar of acht zullen ze mogelijk graag lezen.