Waar zijn de fans van vampieren, yeti’s, spinnen en andere monsters? In Memento Monstrum zullen ze zeker hun ding vinden. Het zijn lang niet allemaal gemeneriken, maar er zitten absoluut ook schatjes tussen.

Opa krijgt “de eer” om op zijn drie kleinkinderen te letten terwijl zijn vrouw en dochter er even tussenuit zijn. Met een klein hartje start graaf Dracula aan zijn opdracht. Tijdens het bouwen van een boekenhuis valt er een fotoalbum naar beneden. De foto’s trekken onmiddellijk de aandacht van de kinderen. Opa vertelt er maar al te graag bijpassende anekdotes over. Zo neemt hij zijn kleinkinderen mee door vier verhalen van elk een 40-tal bladzijden: Het verhaal van Yeti en Vlad, Hoe een vis een vriend werd, Het verhaal van de mummie die geen mummie was en Het verhaal van de bijna wereldberoemde weerwolf Archibald Ferguson. Het zijn dus vier verhalen over vroeger binnen een ander verhaal. Om alles overzichtelijk te houden worden de verhalen van vroeger in het rood/bruin gedrukt.  Wat opa en zijn kleinkinderen nu beleven staat in het zwart gedrukt. Tussen de verhalen door geven de kinderen vooral commentaar op wat opa vertelt. Ook de akkefietjes tussen de kinderen en de vragen die ze aan opa stellen worden beschreven en zorgen voor een leuke afwisseling en originele bindteksten.

De verhalen worden zeer gedetailleerd verteld en beschreven. Soms worden ze daardoor wat langdradig. Ook al zijn de hoofpersonage “monsters”, toch voelt het dat je als lezer mee in hun wereld leeft. Hier en daar wordt er ook wat humor en spanning toegevoegd. Leuk zijn de woordspelingen die rekening houden met de levenswijze van bijvoorbeeld de vampieren. Zo wordt er niet gesproken over zonsopgang, maar maansopgang, en van avondbijt in plaats van ontbijt.

De vormgeving is prachtig. De kaft ziet eruit als dat van een foto-album. De pagina’s zijn wat valer wit. Het boek vraagt gewoon om vastgenomen te worden.

De illustrator maakte werk van de figuren, al vind ik dat de ogen, neus en mond te aanwezig zijn en voor ongeloofwaardigheid zorgen. Tekeningen houden het boek luchtig en maken het heel aangenaam om te doorbladeren. Ze passen perfect bij de tekst. Door de  tekeningen heb je niet direct door dat het met zijn bijna 200 bladzijden ook echt wel een leesboek is.

De tekst is niet supergemakkelijk, maar wel haalbaar voor lezers vanaf een jaar of 9. Voorlezen kan al sneller.