Meneer of meester Grijs is een onderwijzer die ook een olifant is. Dat is het bizarre gegeven van dit weemoedige prentenboek. Hij geeft les aan gewone mensenkinderen en is verliefd op de (mensen)juf van de derde klas. Het regent heel de tijd en alles is grijs, alleen de rok van de juf van de derde klas niet. Meneer Grijs koopt heel veel plantjes waarvan hij hoopt dat er tenminste één zal bloeien zodat hij het aan de juf met de mooie rok kan geven. Maar hij pakt het aan als een olifant in een porseleinwinkel. Als hij nog maar eens de moed heeft om een plantje aan de juf te geven ziet hij haar kussen met een andere man. Rode vonken schieten door meneer Grijs' hoofd. Maar het maakt hem toch een beetje blij als de juf hem het bloeiende plantje toont en hem met een zoentje beloont. Dat alles gebeurt onder de geïnteresseerde ogen van de schoolkinderen. Na een nacht met heel mooie dromen besluit meneer Grijs op reis te gaan, naar Afrika en naar de andere olifanten. De kinderen krijgen een nieuwe juf, ze heeft een bril en lang haar. De illustraties geven de melancholie en de soms heftige gevoelens goed weer. Het verhaalidee komt trouwens van de illustrator. Toch vraag ik me af wat kinderen aan een verhaal als dit hebben. En waarom moest die meneer Grijs een olifant zijn? Symbool voor zijn onhandigheid in de liefde?