Een hoedje van papier knippen kan iedereen wel, maar Meneer Papier knipt zich uit oude kranten een hele wereld bij elkaar: kleren, een fles, vlinders, een hond. Uit deze laatste knipt hij na hun wandeling samen dan weer een vogel. In het tweede verhaal zet het weer Meneer Papier aan tot een lenteschoonmaak. Wanneer Poes het huis prompt onder de modderspatten brengt, bouwt Meneer Papier een buitenhok voor haar. In het laatste verhaal knipt hij zich een meisje. In een poging haar altijd bij zich te houden, knipt Meneer Papier eerst haar voeten en vervolgens haar armen af.

Deze ode aan de verbeelding vertrekt van een bijzonder origineel gegeven: dat je zomaar je eigen wereld kan creëren, uit eenvoudig krantenpapier. De logica die daarbinnen gehanteerd wordt, is heerlijk. Materiaal dat al tot leven gekomen is, kan eenvoudigweg gerecycleerd tot iets anders. En waar je zou verwachten dat Meneer Papier simpelweg een hok knipt voor zijn kat, zijn het planken, een zaag, een hamer, en spijkers die hij knipt om daarmee dan te gaan timmeren. Het idee van de maakbare wereld wordt in het laatste verhaal dan wel weer kritisch onderuitgehaald. Op ronduit gruwelijke wijze probeert Meneer Papier een meisje aan zich te binden, maar zij blijft halsstarrig haar eigen weg gaan.

De illustraties, een mix van tekening en collage, laten de figuren wervelen over de bladzijden, tegen een achtergrond van schitterende kleurencombinaties. De tekst is rechttoe rechtaan, in eenvoudige woorden, als om niet in de weg te lopen van de verbeeldingskracht die het boek uitstraalt. Hoewel er nergens naar verwezen wordt, is deze (her)uitgave ongetwijfeld gelinkt aan de animatiereeks die Mockingbird Productions net gerealiseerd heeft voor Ketnet. De reeks is volledig uit papier gemaakt, meer dan 250 kg, en is een lust voor het oog!