Max-Jozef komt op een dag aan bij Flee. De jongen staat er alleen voor: zijn vader is voor een tijdje weg en zijn moeder is opgenomen in een kliniek. Flee heeft een soort dierenpension maar ontfermt zich ook over de jongen. Omdat ze zelf wil verhuizen moet ze op zoek naar goede baasjes voor de overgebleven dieren. Van alle dieren die ooit in het pension zaten, heeft ze een schilderijtje ... in totaal 1728 stuks. Flee en Max-Jozef gaan op zoek naar gouden mandjes voor de overgebleven dieren. Ook voor Max-Jozef zelf moet er een oplossing gezocht worden, want hij kan niet mee richting horizon. Een verliefde agent doet veel moeite om Flee van gedachte te laten veranderen, maar haar besluit staat vast. Het dromerige verhaal kan wel op een happy end rekenen.
In eenvoudige, korte zinnen wordt een gevoelig verhaal verteld. Het wordt prachtig aangevuld met knappe illustraties. Het verhaal achter deze tekeningen heeft ook dat mooie extraatje: Greet Bosschaert gebruikte de houtsneden en gravures van haar vader, Renaat, als basis voor haar illustraties. Achteraan in het boek vind je de uitleg hierover. Je wordt uitgenodigd om nog eens door het boek te bladeren en ik weet bijna zeker dat de lezer dit dan met een andere blik zal doen.
Dit boek is zeker origineel. Zowel verhaal als illustraties hebben net dat tikje meer. Een verhaal dat een extra dimensie krijgt als je tussen de regels leest, maar dat volledig rechtop blijft staan als je het niet doet. Prachtig ook om voor te lezen en om bij de illustraties zelf weg te dromen. Trouwens ... op zoek gaan naar de beelden van vader Bosschaert is ook een aanrader.